Sonnetten

[p. 77]

[Gij waart vertrouwd mij van mijn prilste jaren]

Gij waart vertrouwd mij van mijn prilste jaren,
Nog eer ik met beproefden blik verstond
De schoone weelde van uw rijken grond
En zwellend veld, - een veld van groene baren -

Met achter 't franjespel der korenaren
Uw blauwe verten, wazig, wijd-bezond,
En roodgedaakt, naar alle zijde in 't rond,
Uw dorpen schuilend onder ooft en blaren.

Gij wordt mij aldoor liever, dag aan dag,
En altijd meer, naar 'k langer u ontbeerde,
Nog méér naar 'k almaar mooier streken zag;

Want gij zijt mijn! En al mijn zwerven leerde
Mij niets zoo schoon, dan dat 'k, uw dichter, zelf
Mijn schoonheid enkel uit uw schoonheid delf.