Sonnetten

[p. 71]

[Het avondrood zwijmt over 't park en bleekt]

Het avondrood zwijmt over 't park en bleekt
In ijle tinten van de lucht opaal.
De popeldreef wier kam hoog opwaart steekt,
Siddert om 't sterven van den laatsten straal.

In zwijgen, diep van schoonera weemoed, breekt
De dag. Het blonde licht vloeide uit de schaal
Van dalen en struweel; en langzaam weekt
Het duister los en vult de looverzaal.

En na 't kortstondig licht van dag en zon
Is weer de nacht, de luisterlooze stilt',
De werklijkheid die alle pracht verwon.

Maar breekt de klaart opnieuw te morgen mild
In stralen uit, dan blijkt toch dageraad
Het wezen, waar de schijn voor ondergaat.