Sonnetten

[p. 43]

[Laat me maar zwijgend aan Uw hart mij vlijen]

Laat me maar zwijgend aan Uw hart mij vlijen
Zonder veel woorden, zonder klacht of snik.
Ik weet wat Gij van mij verlangt en ik
Weet alles, Heer; laat mij alleen maar schreien,

U danken voor dit helder oogenblik
Van vol berouw erkennen en belijden:
Verhoed toch, Sterke, dat ik van U scheide,
Dat de oude waan opnieuw de ziel verstrik'.

Is 't dan zoo zwaar, te leven naar Uw wil,
U lief te hebben boven al, en elk
Alleen om U - en in Uw liefde stil

Verzonken, zonder morren Uwen kelk
Van lief en leed te drinken, en de kreten
Van 't hart in pijn om Uw heil te vergeten?...