Sonnetten

[p. 33]

[Nu zal ik tijden lang als blindgeslagen]

Nu zal ik tijden lang als blindgeslagen
Door duisternis van onvertroosten droom,
Dit leven slepen als een schuwen stroom,
Door niet het minst verlangen voortgedragen.

Want alles, wat ik ooit in verder dagen
Nog weer begeeren kan, ligt aan den zoom
Van deez geluk'gen tijd, in dauw en droom,
Wijd achter me als een land van louter sagen.

Blondlokkig aanschijn, dat zoo minzaam lacht,
Mij sinds niet loslaat met uw wondre macht
En zóó betoovrend, dat 'k mij vreemd verbaasde,

Nu ben ik voorts de schim van wat ik was,
Eén als waarvan 'k - nog knaap - de gesten las
Een balling op deze aard, een arm verdwaasde.