Sonnetten

[p. 32]

[Neem van mijn schouders nu 't verleden af]

Neem van mijn schouders nu 't verleden af;
Zoo moogt gij elk toekomen van mij weren.
Wat kan ik aan herdenken niet ontberen?
Wat beter heil begeeren tot mijn graf?

Want alle vreugd is bij deez vreugde draf,
En nooit kan mij teleurstelling nog deren.
Wat mij nog rest is: stil te sterven leeren,
Na 't wonder heil dat mij uw liefde gaf.

Nu schuif de luiken voor en sluit de deur,
Dat ik van wie voorbij gaan niet meer weet,
En niets meer hoor van wat op straat gebeur';

Maar in den gouden droom die na u bleef
Met de echo uwer schoone stem, vergeet
Dat 'k, van uw ziel vervreemd, nog aêm en leef.