Sonnetten

[p. 29]

[Gaat gij voor verder stranden dus te scheep]

Gaat gij voor verder stranden dus te scheep
Vol hoogen moed en hoop om 't nieuwe wagen?
Bij 't bloedig sterven mijner zonnedagen
Verzwindt uw pracht aan purpren einderstreep.

De wilde stormen der vertwijfling vlagen;
De golven steigren voor 't ontzind gezweep....
Ach, moedloos haal 'k mijn netten in en sleep
Mijn leven voort, versleten en verslagen.

Wie komt er met mij schreien? Wie ontsteekt
De lamp in de eenzaamheden mijner nacht
En waakt een enkle stonde met me en spreekt

Van uw erinnering, aanmin'ge, zacht?...
Maar op de klippen mijner wanhoop breekt
De zee haar eindloos-onvertrooste klacht.