Sonnetten

[p. 28]

[Denk niet dat gij mijn warme lippen vreemd]

Denk niet dat gij mijn warme lippen vreemd,
En ver mijn oogen, die vergeefs u zoeken,
Waar 'k eenzaam achterbleef met pen en boeken,
Geheel geweken zijt en weggezweemd.

Er blijft toch, waar ik staar op leegte en leemt',
In koperglans en kleur van oude doeken
En 't schemerlicht der warme kamerhoeken,
Iets teers van heugenis, dat niets mij neemt.

't Is droom van u, die zacht de wieken beurt
Tot vredige huive over 't vereenzaamd hart,
Dat moedig, in herinnering doorgeurd

En moeizaak zwijgen, waakt en hoopvol mart,
En proeft in 't bit're der afwezigheid,
Hoe zoet uw bijzijn koestert en verblijdt.