Sonnetten

[p. 26]

[O Tijd die leeft van altijd weer verderven]

O Tijd die leeft van altijd weer verderven
En delgt tot zelfs de erinring van 't genoegen,
Is heilig voor u 't heiligst dat wij droegen?
Ons korte leven is een eindloos sterven.

Zal 't wrekend ijzer uwer vraatge ploegen
Ook door mijn blooiend heil uw voren kerven,
En doemt gij mij, zoo rijk, tot eender derven
Als de allen die vergeefs uw meelij vroegen?

Neen, mijn geluk gaat niet met mij te gronde.
Ik heb mijn lied gelegd in 't hart van velen;
't Zal klinken in nog ongeboren monden.

Dra zult gij mij tot stilte zelf bevelen, -
Maar Doods doem treft den geest des kunstnaars niet
En leven zal 'k in de echo van mijn lied.