Sonnetten

[p. 24]

[Wanneer ik in de rust van mijn geluk]

Wanneer ik in de rust van mijn geluk
Bedenk dat niets op aard bestendig is,
En Tijd en Dood, op buit en zege tuk,
Mijn hart belaagt en zijn verheugenis,

Dan wordt mijn heil mij als een looden juk,
En sidrend voor wat onafwendbaar is,
Zie 'k, schaal aan schaal, mijn rijke vreugde stuk
En lijd, hoe ook bedeeld, reeds elk gemis.

Schraag met uw zachte hand mijn arm, krank hoofd
En stut mijn zwakke kracht, dat ik niet val:
Hoe wordt mij, werd uw pracht mijn hart geroofd!

Spreek, zoo 'k vertwijflend ook mijn vuisten bal,
Spreek, dat mijn ziel, verdwaasd, op nieuw gelooft
Dat, eer ik sterf, dit heil niet einden zal.