Sonnetten

[p. 10]

[Ik ben uw zwellend zeil en strakke vlag]

Ik ben uw zwellend zeil en strakke vlag.
Als dronken raast de storm van land tot land
En schopt de zee, die sliep met kalmen lach,
Nú plots tot felle razernij ontbrand.

Vertrouw den strakken wimpel van uw stag!
De wilde wind is luid in 't rille want.
Hou kloeken moed, lief. Ik weet wat ik zag
En wijs den weg naar Ophir's gouden strand.

'k Heb in de kleuren van mijn zeil geschreven,
In 't bonte vuur, dat wimpelt van den mast,
Het tooverwoord, dat boven 't trouwloos leven

- Hoe 't stormend tij in trotschen aandrang wast, -
Tot eeuwgen toeverlaat ons werd gegeven:
‘Liefde’ onverwinlijk, onaanvechtbaar-vast.