Doe bleefs in mich

[p. 117]

Michel en zien ‘femme’

Zie waar wirkelik, dat moos gezag zeen, ein sjoon vrouw. Mit heure man, dae vööl geldj verdeind haw nao den oorlog van '70, woonde ze in ein deftig hoes op de bèste sjtandj van et aristokrate-sjtedje Remunj. Es me mer geldj haet! En ze hawwen et noe eimaol. Wie me de wit-marmere gank bènnekoum, keek me taenge e' laevesgroot beeld, op sokkel, van irges eine Mercurius, ein copie oet gips; en oppen euverluip van den trap, belag met roë luiper, taengen ein dito Flora. Baove, oppe verdeiping, waar de waat-ze-nuimde blawwe salon, mit aansjtotende* meziekkamer, wo de piano sjtòng: dat heisjde auch de balkonkamer. Mer de eigelike deftigheid waar ònger, de grote zaal, mit pluche portière es me bènnekoum en vaste karpet, mit sjwaor floere gerdiene veur de vinstere, sofa mit geborduurde antimakassars, wo gouddraod doorhaer leip, en besjilderde kösses in vööl kleure, zaedelaere* gans mit satien bekleid, zogenaamde ‘crapaux’, en ‘pouffes’ mit lang fraanjele derlangs. Hie waar alles zie en pluusj en chenille. Gein taofel in de midde, mer loeter klein töfelkes hie en dao, bekend es ‘mimi's’; op eine gueridon*, op e' blaw floere kösse, de handj van de awdste dochter, naogemaak in gekleurde was. De marmere mantjel van de sjouw, mit kolossale sjpeigel in gouë lies, pès baoven aan de plafòng, waar in harmonie mit de sjilderieë die taenge de wandj hónge, getapesseird mit gekleurd papier, vol bloumen en figure, - de sjilderieë zelf, achter glaas en in gouë lieste, ware bontj plaatwerk mit vue's van Napels en Venetië. Oppe sjouw, belag mit eine floere luiper, ein pendule van vergöldj bròns, die eine Rafaël veursjtelde mit zienen Tobias. Naeve de kanape, op ein gries marmere kolom, weier einen engel, auch vergöldj en naaksj, dae eine kandelaber in zien handj hòlj, mit ein dozien kaerse, wovan zich 't leich saoves verloor in 't gesjlepe glaas van eine raenge van bobèches*, den draeger haw me, òm nemes te offuskeire*, e' zieë lèntj gebònje om zie gesjwolle buukske. Maquart-boekette, mit de neudige pawvaere, òntbrouke neit. Et parade-sjtök in de salòn waar de zilverkas, mit pilaerkes en riek oetgesjtaoke kop van vergöldj hout, wo et zilvere kaffeservies in sjtòng te blinke, mit allerlei anger kosbaarheid van zilver en kristal, Sèvres-figuurkes en klummelkes van biscuit, pötjes en teskes en sjeutelkes, die neit gehanteird woorte, mer gemaak sjenen allein mer òm bewònjerd te waerde. Ein grote

[p. 118]

Amerikaansje sjtouf, die me in de wèntjer van boete koos zeen gluië, deig aug al mit in de deftigheid.

Mevrouw haw zich höör salons ingerich nao höre sjmaak, dae de sjmaak waar van den tied dat Wullem III nog regeirde; en Michel, höre man, leit höör daobie begaon. Haezelf haw neit vööl oug veur dergelike zakes. Mer ein sjoon vrouw, wie hae ein haw, moos e' sjoon hoes bewone. Hae waar greutsj op zien zeker neit alledaagse vrouw, die hae sjmeichelend de ‘Femme’ nuimde, en hae hòlj genòg van höör om höör caprices, auch es ze get duur oetveile, door de vingere te zeen. Zo woort et plaetsjke*, dat me bereikde van oet de gank nao de aetkamer - dae gank waar verseird mit taenge de moere vasgemaakde papiere wejesj*, pòppe en bloume en sjpaanse tamboeriene, - op ene vieze keer verangerd in e' rotsechtig landsjap, doordat dao alles mit cement vol sintjele woort geplek, mit nisje en grotte veur laevende plante; en daobie woort zelfs de deur van de W.C. van 't personeel, die dao-op oetkoum, mit sintjele vol geklaend. Zie wol ein deftig hoes, en Michel wol dao-in ein deftige vrouw. En omdat hae zien Femme gaer haw, marcheirde dat allemaol, zelfs al waar ze waal èns get al te resoluut in den òmgank mit vraogteikes. Zie vertuinde zich in peignoirs van zie en kantj, en bewaegde zich in höör salòns mit roesjende röok en kleier mit lang sjleipe. In de ‘en coeurs’ van höör corsage droug ze, aan e' sjwart-floere bendje, eine grote medaillon mit portret van hööm. Es zie zich nuuj kleier leit make, mit drie volangs oppe rok, waar Michel in sjtaot òm d'r nog twee bie te laote zètte. Eine keer koum Mevrouw de kirk ingeroesjd in e' kostuum gans van sjwarte floer, mit moewe dao-in van bontje Sjotse zie: zo ein toilet haw Michel in Brussel gezeen, wie hae dao de lèste keer veur zakes gewaes waar, en zo dus moos auch zien Femme eint höbbe.

Waat deig ze aevel auch neit veur hööm? Valsje krolle drouge de dames destieds veur* de vout; mer zie haw zich, bie eine groten dokter in Dusseldorf, al höör gezònj tènj laoten oettrèkke, omdat ze mit valsje tènj nog sjoonder veur den daag koos komme, dach ze. En wie Michel höör dae keer dan toch vraogde of ze noe sjtapelgek gewoorde waar, zag ze, hööm verleifd wie ummer aankiekend: ‘En höb ich dat dan neit veur dich gedaon?’

En hae verwènde höör. Hae haw höör in et Casino van Spa gebrach en haw höör de Groten Opera van Paries laote zeen. In de aristokratisje hoezer van de sjtad koos hae, es koupman, geinen toegank kriege; mer es president van dit en president van dat,

[p. 119]

van de Here-sosiëteit en van et Gemengd Koor, zal ich mer zègge, noum hae de aristokrate de wèndj oet de zeile, al kosde dat dan auch zèk vol geldj: en zo haw Michel zien ‘Femme’ tot de eesjte mevrouw van de sjtad gemaak. Daotoe leende ze zich mit de grootste gesjikheid, mit höör postuur en veurkòmme, òmgank en maneire. Es ze de grens euvergòng, en daobie sjmòkkelde dat et zo enen aard haw, oet loeter plezeir van dat sjmòkkele zelf, wòs ze zo aan de kòmmieze verbie te wanjele, dat auch neit eine van hun de moud gehad hèi òm höör aan te hawte en te zègge: ‘Laot ens kieke, Mevrouw, waat geer allemaol dao ònger eure shawl verbergt!’

Neit allein dat de Femme wirkelik sjoon waar. Ze waar auch neit dòm: en dat neit allein bie-de-handj, mer zelfs veur hören doon òntwikkeld, wie dat heisjde. En Michel haw respek veur höör geleerdheid. Ze waar op e' gouwd pensionaat gewaes en sjprouk Dutsj in de perfeksie. Aevel* lever nog sjprouk ze Frans, en in et Frans hòlj ze höör daagbouk bie. Ze haw die taal geleerd in den ‘Télémaque’, en daovan koos ze nog ganse bladzieje van boete, zelfs nog wie ze al höör teende kèndj oppe welt brach: ‘Calypso ne pouvait se consoler du départ d'Ulysse’. Ze loesterde gaer nao meziek, mer lous toch nog lever waat in daen tied in Frankriek gesjreve woort. Ze haw höör maedjes name gegaeve nao gelang van de romans die ze mit einen dulle kop gelaezen haw. Michel waar greutsj dat zien Femme zich ein oordeil aangemaotigd haw euver Zola, en oppe heugte waar van emes wie Heine. Mer alaaf de ‘Collier de la Reine’! Veur Marie Antoinette haw ze groteren eerbied es veur Maria Theresia, die - wie de aw luuj in Remunj nog wòste - dao euver de Sint Jacobsbrök de sjtad bènne-gekòmme waar, mit den eesjte paraplu dae et in de welt gegaeven haet. Dumas Père waar höre man. Wie weur ze, in daen tied, in oos Limburg van die daag, dan waal aan Hollandse buiker gekòmme? Me haw doe jao auch gein Hollands leid kònne zènge. Me zòng Schubert, en ‘Le Lac’ van de Lamartine, op meziek van Niedermeyer. En dat me 't in ziene kop hèi kònne kriege òm aan einen Opera in et Hollands te dènke, weur puur gekkewerk gewaes.

Hun awdste dochter zòng oet ‘La Reine de Saba’ de grote aria, en Mama sjpeelde de rol daovan, aevel gans allein veur zichzelf, in höör salons. Zo akteirde ze auch ‘La Reine de Chypre’, of* ze dan van dezen Opera waal neit vööl mee es den titel kènde. En es ze dan weier ens e' bezònjer sjpannend bouk ònger henj haw,

[p. 120]

koos et gebeure, dat ze zich ganse daag in höör privé-kamer opsjloot en veur nemes te sjpraeke waar. Dan moos Michel waal ingriepe, en hae deig dat op zien elegante maneir, zònger sjreve of sjpiktakel. ‘Kump la Reine de Saba neit weier ens gaw trök nao hören awwe Salomon?’ En es hae höör dan weier in de ouge keek, wie hae dat koos doon - ‘ao, die sjwarte ougen en dae sjwarte sjnòr!’ - dan waar ze weier gans Calypso en veil 'm in sjtòrm in de erm.

Michel ergerde zich nooit. Wae zou zich ergeren euver zie' sjpeeltuug? Hae haw zie' plezeir aan höör invel, höör kòmmen en gaon, höör doon en laote. De Femme ameseirde hööm. Mer hae koos höör plaoge. Hae waar geine twaesjdriever* en et waar gein kaotigheid van 'm. Hae koos, waat veer nuime in oos ‘Plat’, mit höör sjörge*. Me sjprik zo auch van ‘vare mit emes’. Dat kent me in Zitterd oet de kuns. Noe, dat koos Michel auch. Mer pas op, es zich einen angere dat mit zien Femme gepermitteird hèi; dao weur einen duel mit gemuid gewaes! Mer hae maagde dat. In wirkelikheid, ‘au fond’, lachde hae mit höör. Die moder van zeve kènjer (drie ware gesjtòrve nao de geböörte), waar zelf nog e' groot kèndj. Hae hòlj neit allein van de sjoon vrouw, mer auch van et kèndj, et groot kèndj dat ze gebleve waar. Hae lachde es ze aan angere vertelde, auch es hae zelf daobie waar, wie ze in et laeve alles gedaon haw om höre man sjaloes te make, òmdat ze et zo romantisj gevònjen hèi eine sjaloeze man te höbbe, mer dat höör dat nooit gelök waar. Hae lachde auch nog es ze zag: ‘Ich bèn wie einen èngel door alle vuur gegange, mer zònger mien vleugele te versjnirke’. En lachentaere leit er zichzelf euver höör oet es er zag, dat er ein Femme haw wie ein heilige begien.

Mer mit dat al meinde hae toch, dat hae de teugels in de handj moos hawte en höör neit te wied koos laote gaon. Michel waar koupman, van kop tot teen, en bie hööm hawwe de ciefesj et leste woord. Es dao eine waar, dae mit zien twee vuit vas oppe gròndj sjtòng, dan waar dat Michel. En es de Femme zich waal ens te vööl leit gaon, zich op höör eige weurd leit drieve en te vööl aan 't fantaseire sjloug euver ‘amour en tendresse’, euver de nostalgie van 't hart, dat mit zien sentimenten en zien eeuwige sehnsucht toch et centraal punt waar in et laeve van de minsjheid, dan koos hae waal ens, wie mit eine sjlaag van zien voes, daen ivoren tore kapot sjlaon mit b.v. te zègge: ‘Waat eine kal! Oos hart is ein bloudpòmp, en daomit is alles gezag’.

[p. 121]

Bie zo'n gelaegenheid woort de Femme dan auch weier ‘la Reine de Chypre’ en trok et gezich van ein martelares. ‘Me mòt in 't laeve lever mer gein hart höbbe’, zag Michel auch al, ‘dan houf me auch neit bang te zeen veur ein hartkwaol’. Of hae zag auch al ens: ‘Et is mer jaomer dat me niks mee höre kan es me eimaol dood is, angesj zou ich gaer geloesterd höbbe nao de liekrae, die mien Femme op mie' graaf zal hawte’. Meinde hae zelf aevel dan dat 'r et toch te bòntj gemaak haw, dan sjtòng er op, auch es anger luuj daobie ware, en noum hae höör in zien erm. En dan waar et weier - ‘ao, die sjoon sjwarte ougen en dae sjone sjwarte sjnòr!’ - op nuuts vruigjaor, Pènkstere en zilvere broelof, alles bie-ein.

Memorabel is in de kroniek van de familie den daag gebleve, dat de Femme, die ene ‘Wees gegroet, Maria’ niks vònj òm veur et aete te zègge, zelf è taofelgebaed gesjreven haw, dat ze mit Paosje veur den daag zou brènge. ‘Es Mama daobie dan mer neit in konflik kump mit de Theologie’, haw Michel gezag. Alle kènjer waren aan taofel bie-ein, wie Mama plechtig opsjtòng, euver allemaol haerkeek, doe de ougen opsjloug nao den hemel en mit zalvende sjtöm begoos:

‘Heer, kom met ons eten,
Breng Uw lieve Moeder mee...’

‘Niks te doon’, reip Papa midden-drin, ‘laot die mer dao! Veer höbbe genòg volk hie, mit oos zeve kènjer òm òs haer!’ - Dat woordt neit vergaete!

Noe sjtòrf in et jaor 1890 de Keuning, Wullem III. In Limburg haw me saer* jaore nooit geweite, wae Minister waar in Den Haag. Me betaalde zien belasting en leit zich regeire. Limburg waar dan toch mer ein aanhengsel. Womit hèi me zich kònne bemuië? Ruys de Beerenbrouck waar Gouverneur in Mastreich, en dae wos et waal. De ennigste politik in de Provincie waren de verkeizinge veur eine nuje gemeinderaod, ein fameus gelaegenheid tot zoepe. En dao op èns sjtònge mich noe de gazette vol van de gebeurtenis: dat dao in Holland geine keuning mee waar, mer ein keuningin en e' prinseske; en dat die keuningin dao mer veurluipig waar en te zègge kreeg, pès* dat dit döchterke awd genòg zou zeen om de kroon op te zètte. En dao zout dan noe ein widvrouw, mit e' klein maedje, moderzeel allein in de ministerraod, en die wòste allich neit waat ze beginne mooste. Ich weit nog gouwd dat miene kleine brouer, zovööl jònger es ich, òs

[p. 122]

vraogde: ‘Wille ze höör get doon?’ Ederein sjprouk op èns noe euver de keuningin die widvrouw gewoorde waar, en et prinseske dat keuningin zou mòtte waerde: e' kèndj dat gein joegend zou höbbe, neit mit anger kènjer zou kònne sjpele, gein vrieheid zou kènne en gedresseird moos waerde veur de rol die et te sjpele kreeg; dat neit èns zou kònne trouwe mit eine man nao eige keus: Willemientje...

Limburg haw de vader nooit gekènd; et vuilde e' groot mitlieë in zich opkòmme mit de twee erm verlaotene, moder en döchterke in Den Haag. Es Limburg aevel mitlieë vuile geit, en de traone in de ouge krig, dan is et verlaore. Of nei: in dit geval moos me zègge, dat Limburg op èns gewònne waar veur et keuninksjap. De aw romantiek waar in Limburg nog neit gesjtòrve. De legende van Lohengrin laefde dao nog. Ein keuningin in leid, - wae koos zègge wie gaw dat ‘ein keuningin in nood’ zou zeen. Wo waar höre ridder? En Limburg roesjde op èns omhoog, wie eine sjwaan dae baoven et water zien vleugels oetsloug. Dao maagde niks gebeure waat neit sjoon gewaes weur! En Limburg, dat geine keuning gekènd haw, waar op èns pès euver alle ore keuningsgezind. Maria Theresia en Marie Antoinette woorte bleike versjieninge van vruiger tied, wie et op èns heisjde: De Keuningin kump nao Limburg. Ze waar in et Naorde gewaes òm et prinseske veur te sjtèlle, mer dao ware de luuj kawd gebleven en hawwe gaar gei' begrip getuind; en noe koume ze werechtig same nao Mastreich, nao Limburg. De ganse provincie leip laeg, al waar et dan allein mer òm den trein te zeen, wo ze inzoute - einen trein wovan de machine mit krens en mit vane gepavoiseird waar. Michel brach zien vrouw en hun twee awdste döchter nao Mastreich, wo veir daag lank e' fees gevierd woort, dat me in gans Holland neit veur muigelik hèi gehawte. Geseirde sjtraote, ereböög, optochte, vuurwerk en illuminasie: et waar ein vruid en einen triòmf wie nog nooit in de provincie belaef.

‘Mer noe Remunj’, haw de Femme gezag, wie ze trök koume, in den ònvergaetelike roesj van de feestelikheid. ‘Michel, noe zeen veer aan de beurt. Remunj is de tweede sjtad van Limburg, de bisjopsjtad. Veer höbbe de lelie in oos waope. Mastreich hèi òs de Arsjieven aafgenòmme, es et dat vaerdig gekregen haw. Et zou òs auch de Bisjop willen aafnumme, es et 'm kriege koos. Mer et zal òs de Keuningin neit aafhènjig make: et is de Keuningin van gans Limburg!’

Dao waar get verangerd in et lendje. Euveral voolt me dat. In de

[p. 123]

salons van Michel zien Femme bleef la Reine de Saba heur grote aria zènge, bleef auch la Reine de Chypre höör rol sjpele; nuuj romans leite de name van weier anger prinsessen en hertoginne dao roesjend verbie trekke; mer de Femme haw zich einen nujen droum in de kop gezat, tot zich - al waren et jaore later, - auch deze romantisje fantasie verwirkelikte: Wilhelmina koum nao Remunj.

‘Woveur waar Michel dan auch neit president gebleve van de Harmonie?’

Hae waar daoveur te awd gewoorde, en et waar 'm lestig gewoorde, en waat nog al mee!

‘In die funksie hèië ze dich zeker aan de Keuningin veurgesjtèld’.

‘Dan mer gelökkig, dat ich et bie tieds van mich aafgesjuuf höb’, zag er. ‘Auch dat gedouns nog!’

‘Michel, de Keuningin!’

‘De keuningin veur mich, dat is mich mien Femme.’

Mer et komplement geveil höör deze keer neit. ‘Dao zeen zakes’, zag ze gans oet de heugte, ‘womit me neit sjpotte maag’.

‘Dat is dan toch geine sjpot drieve, waat ich doon. Mer doe mòs inzeen en begriepe, dat veer de aw romantiek achter òs höbbe. Leer dan toch ènjtelings de wirkelikheid zeen wie ze is. Doe mòs reëel zeen. Waat is dien keuningin dan angesj, es ein vrouw wie eder anger vrouw?’

‘Michel’, reip zien vrouw in volle kolaer, ‘de Keuningin is de eesjte vrouw van oos landj, de Landsvrouwe!’

‘Van Holland’ beet hae trök.

‘En van òs, van oos Limburg!’

‘In Paries kònne ze 't mit eine president aaf, en in Berlien zeen ze auch nog neit gelökkig mit waat ze dao höbbe. Höbb' veer hie neit genòg aan de keizerinne van oos vogelsjeite, en de meikeuninginne van oos vruigjaor?’

‘Michel!’ en de Femme woort rood van gif en ergernis. ‘Maak dich neit belechelik mit dien dòm gezèkdes, en maak dich neit verechtelik in mien oug.’

Dat ware grote weurd, wie ze neit dèks geheurd woorte; dat waar jao zelfs wie oorlog! Michel zag niks mee, omdat er dan toch zien vrouw neit taenge zich in et harnas wol jage. Hae zag alleen mer:

‘Femme, doe bès de reinste Jeanne d'Arc. Es oos Limburg ein “Maagd van Orléans” neudig haet, kan et bie dich te rech. Mer

[p. 124]

doog mich vandaag daoveur toch de sop neit verzawte*. Es ze kump, de Keuningin, sjtaek ich de vaan veur Höör oet, om dich plezeier te doon. Daomit zal dan alles waal weier in orde zeen, neit? Doe zuls aevel gouwd doon mit noe eine wage “oranjebitter” in te sjlaon; want ich dènk das-te deez daag vööl bezuik geis kriege van dien aanbidders, es ich hun vertèld zal höbbe, das-te de gael* verf gekregen höbs.’

Ze keek 'm versjrikt aan.

‘Of mòt ich eleganter zègge, das doe lieënd bès aan oraanjekoorts?’

‘Plaoggeis’, zag ze, alweier gekalmeird.

‘Femme van mich’, lachde hae. En alles waar weier maonesjien. Remunj seirde zich. De bevolking waar wie gek gewoorde. Alles pòtsde en vaegde en verfde. De sjtraote begooste te gelieke op bluiënde warandes. De buim van de Singels woorte geparfumeird. Tribunes woorten opgerich veur et groupeire van kènjer, die palme sjwènke mooste. Irges oppe krumming van de waeg, wo de sjtoet verwach woort, ware engele geplaatsj, laevesgroot, die mit de vleugele kooste kleppere. Veur de aope paorte van de Munsterkirk zou de Bisjop, in groot ornaat, mit de ganse geisselikheid van et Gelders deil van et bisdom, de Keuningin aafwachte, Höör toesjpraeke en dan de kirk laote zeen, wo Grave van Gelre begrave ligge.

Oppen daag zelf leipe alle Maasdörper laeg, mit sjötte en fanfares, vanen en drapaux. Van de teures van alle kirke sjtouke de vanen oet. Gein hoes langs de sjpaorlien, of dao waar rood-wit-blaw, en wumpelde oraanje. En in de sjtad zelf waar et e' kleuregewemel, esof dao alles wie betouverd waar. Alle gevels ware geseird, de sjtraote veur de sjtoet besjtruid mit witte zandj, veur et sjtrukele van de paerd, en aafgezat mit hèkwerk en touwe, mit saldaote in rieë zònger ènj. Euveral muziekkorpse opgesjteld en draegesj van vane, die mooste buige tot oppe gròndj, sjöttekeuninge mit de zilvere platen òm, en sjötte in tenue, mit hun antieke waopes. Ein zee van volk bewaegde zich achter die rieë, wemelend in alle kleure, mit vanen en mit bloume, ònröstig en gejaagd, in òndragelike sjpanning.

Auch de Femme höör hoes waar geseird, mit karpette, mit Persise shawls en gruin sjlingesj; de balkon sjeen waal eine bloumekörf, mit al de döchter van Michel present, in wit en oraanje, mit mendjes vol paumegruin en rozeblaar, waat oetgesjtruid moos waerde euver de keuninklike wage. De Femme zelf daobie, in

[p. 125]

groot toilet, nerveus wie nog nie, en mit ein kleur van opwènjing en enthousiasme, die höör zelf auch seirde.

‘Michel, wo blifs doe? Kòm dan tòch!’

Waat moos hae kòmme kieke nao al dat gedouns?

‘Doe höbs nooit zo get gezeen! Kòm es-se-bleif!’

Hae haw te doon.

‘Dat is dan toch òngeheurd! Michel, waat ich dich vraoge maag’.

‘Jao, wach mer...’

‘Wie kòns-te mich dat aandoon?’

En et woort tied. Alle vinstere vol luuj en laeve. Ze ware pès oppe taker gekraope; jònges waren in de buim langs de waeg gekledderd. Van alle teures begooste te gelieker tied alle klokke te loewe. Kanònne dònderde van wieds. Den trein moos noe bènne zeen. Me heurde signale, sjtömme die kommando's reipe; verkeersagente te paerd rende van hot nao haar, weze lènks en rechs. De minsje-massa roesjde wie eine sjtòrm in opkòms. Meziek woort oet de wiedte geheurd, geklater van tròmpötte, geròffel van tròmme. Dao brouke ovasies los van geweld, den eine waterval nao den angere. En dao waar de sjtoet...

Huzare, blaw, mit de kolbakke van baerevel, in groot tenue, op hun trappelende paerd; militaire peletons mit de vanen, de offeseire in grote gala; de eesjte wages, de Gouverneur van Mastreich, de burgemeister van de sjtad; generaals in rood en sjwart, de erewach van de Limburgsen adel op hun eige paerd, de bòntje lakèië die te vout leipe...

‘Michel, Michel!!’

Hae sjtòng dan toch achter höör en keek euver höör sjouwer haer. Et geroup van de luuj in wildj tumult, de kanònne, de klokke, et ‘Wilhelmus’: dao waar den hofwage, de veurrieësj, de jockeys, de koetsjers, de zös prechtige paerd; de wage vol bloume; de Keuningin; de Keuningin in blaw satien, mit witte vaere oppen houd... Alles sjreefde*, wènkde mit handj en douk, sjwènkde huij* en bloume; van alle kantje raengende 't bloumen euver de wage, dae al vol boekette loug. En tösjen al die bloumen in, de Keuningin, jònk en frisj en vrundjelik, die wènkde en buigde, en lachde nao de luuj, en al mer wènkde, wènkde. Euver de ganse waeg woorte kènjer-in-et-wit door de lakèië opgenòmme en nao de wage gebrach; en de Keuningin reikde mee nao de kènjer es nao de boekette die ze Höör brachte. De sjtad bluide veur Höör aope wie eine rozenhaof. Gans Limburg waar nao

[p. 126]

Höör oetgevlaoge mit al zien vane, die zich veur Höör buigde pès de gròndj; en de sjtòrm van ‘hoera, hoera’ dae òm Höör haer broesde, waar esof et volk, boete zichzelf gebrach van gelök, grandioos, Höör veur altied vas hèi wille hawte. En de klokke loewde, loewde.

Nog waar et te gaw gegange. Einen droum. Ein fantasmagorie. Get van boete de wirkelike welt. ‘Michel!’ En zien Femme - ze wòs jao dat hae achter höör gesjtangen haw, - wòrp zich, wie gans van zich zelf, aan zienen hals.

‘De sjoonste oer van mie laeve! - Romantiek, Michel?...

‘Wae hèi dan auch zo get kònne dènke’, zag er sjtil tösje zien tenj. En zònger wieër weurd, zo vööl es hae koos zònger dat emes te laote mirke, vaegde Michel zich, mit ziene zieë zakdouk, de nate ouge dreug.