Doe bleefs in mich

[p. 88]

Veer, Zittesje batterave...

In mien jùng jaore waar Wiel Palme miene beste vrundj. Veer ware richtige sjtröp*. Waat veer neit maagde doon, deie veer, en woo veer neit maagde zitte, zoute veer van zelf. Same oppe zelfde klas in 't ‘College’, same veurop woo te lache veil en sjpektakel te make, ummer bedach op nu sjtreek, ummer de aanvuirdesj en veurluipesj van den trùp, es veer de Kolleberg introkke, woo vurke woort gesjtaok, aerpel gebraoë, en de boere getempteird... Enfin, twee haenkes, twee ùnvervalsjte batterave.

Jao, veer ware duvelskènjer. Zelfs in de kirk daugde veer neit. Deks es veer, sjtedente, draer mooste, deilde veer veuraaf aan de angere sjnoef oet. Dat gauf in de kirk dan einen ‘atsji’ van belank!

Oppe sjtraot ware veer de sjrik van de dörpelmaeg. Geinen top waar veilig veur ùs, of de vrouwlu ùs dan auch al mit einen naten dweil in de nak gùsjden... Eppel sjtruipe, muske* belle, en zoo get, waar 't minste waat veer doon kooste. Dat waar neit èns sjpassig genùg. Mer eine brik lègge bie Wèvesj oppe mat woo den elektrik ùnger zout! Dan belde 't wie get kaots, - en dao waar nemes te zeen... Natuurlijk sjtùnge veer dan mit ei nuigter gezich oppe sjtùp aan den euverkantj.

Kiezelsjtein oppe taak werpe bie ‘de Kwezele’, en excelleceire veur de deur van ‘de Krùm’, - ein auw colonelswidvrouw, - waar ouch ein oetvènjing van ùs. Es ze ùs heurde mit de gantze bende, kaum ze van zelf nao boete, en wie helder dat ze dan sjòlj, wie helder dat veer ‘hoera’ reipe.

Ein anger plazeir waar, oppe sjtadsbleik de lakes oprape en ùs die ùmdoon, en daomit wie de sjpoker aan 't rùndjloupe. Daobie krege veer ze aevel* dèkser getoekt!

Natuurlik maagde veer, Wiel en ich, neit same loupe. Dat woort ùs verbaoë. De Patesj hauwe daen truc oetgevùnje, en oos auwesj hùlje de handj draan.

‘Bès te gek’, zag Wiel tège mich, ‘waat meine ze waal? Veer zeen famielje van ein! Veer neit same loupe?... Dien grootmoder en mien euver-grootmoder ware hauwf nichte.’

En nao dèèn tied heisjde veer ùs ùnger ein altied ‘naefke’. Veer geluifden ùs zelf martelaesj en bleve ùnaafsjeiëlik.

't Gans jaor door, kan ich zègge, vlasde veer op 't Octoberlof. Dat begoos 's aovens ùm zeven oere en doerde bès hauwf ach.

[p. 89]

Dan mooste veer heivesj. Mer in plaatsj van nao hoes te gaon, heisjde 't dan: ‘Kènjer, kùmt, nao de Vètsjtub!’ En ein gouw twintig man maakde zich oor-oet*. Allein de bang sjieterte* en de heilige vater ginge neit mit.

De Vetsjtub woonde oppe Meulebèèk, ein duuster sjtraot. Dao hauwe ze ei klein winkelke, woo gans Zittert zich de kees ging haole. Dae waar nurges baeter. Mer dat winkelke zelf waar zoo klein, dat zich mer drie man drin oppe bein kooste hauwte. Es de Vetsjtub zelf de lu gereive koum, moos er eine klep van de winkelbank opsjlaon, ùm d'rachter te kùmme. Es es er dae klep dan weir neir sjlaug, waar de winkelbank jus groot genùg, en koos er de sjaol laote balanceire, die auch d'rop sjtùng. Mer es er dan auch dèè klep neir gesjlage hauw, zout er in zienen eige winkel wie gevange.

De prie waar zoe riek, es gier*. Oppe winkelbank sjtùng auch nog ein auwt kopere sjmautlempke*, mit het weikske in ein tötelke*: zoo'n dènk van veur hùnderd jaor. Noe waar de groote leifhöbberie van ùs, Sittesj begaai*, um bie de Vetsjtub dat lempke te gaon oetblaose.

Meint 'r noe, dat dát zoo gemaekelik ging? Essebleef neit.

Wiel en ich ginge geweunlik veuraaf in, omdat veer de unsjöldigste gezichter kooste trekke, en auch de grootste vreglep ware. Veer vraogde ùs dan veur eine cent, gans ùnnözel, broen bebbelkes. De groote kuns waar, ùm zóó te doon, dat de Vetsjtub nirges gein erg in hauw, wirkelik gans achter de winkelbank kroop en de klep aaf sjloug.

Dan waar 't tied. De bende, boete, begoos dan te paesje en te duje. Nemes koos zich langer hauwte. Ei geraos wie van wilj beester in ein menagerie brouk los, en veer aan 't blaoze nao 't lempke.

Mer gewönlik moos ich zelf zóó beestig lache, dat ich 't oet prùtsde*. Wiel dei 't dan entjelings waal; mer es hae 't zelf auch neit angesj koos oet kriege, sjlaug er draer mit de patsj.

Veur dat de Vetsjtub áán ùs waar, ware veer geblaoze. Bie ùs gauf 't dan waal watsje*, mae die hauw me d'r gèèr veur euver. -

Miene vrundj Wiel, woovan eederein zag dat 'r neit daugde, is later broene pater gewoorde. Wie er doe in Zitterd zien eesjte més daug kreesjsje de lu langs de sjtraot. Euveral woo 'r langs koum op ziene kirkwaeg, waar prachtig geseird. Neemes koos

[p. 90]

zien auge geluive, dat dát sjoon paeterke dae groote sjtröp van vruiger waar.

‘Jao mer, kènjer’, zag madam S., die boete sjtùng wie er verbie ging in de precessie; - en ze kreesj wie ein Madeleen, - ‘dat zèk ich uch: es er aevel auch neit pater waar gewoorde, hei er mit oos Lieske getrouwt...’

En ze vaegde zich de traone mit de sjolk aaf.