Eerste verzen

[p. 267]

VII.

Nu staar 'k de sterren niet meer vragend aan;
Nu is de nacht en 't bleeke vonkenheir
Der duisternis mij geen mysterie meer:
Nu kan 'k de taal der heemlen wèl verstaan.

Want gij zijt tot de sterren opgegaan
En lacht uit diepe blauwte lieflijk neer
En spreekt tot mij! - Ja, 'k hoor u telkens weer
En voel uw lach.... en 'k weet: dát is geen waan.

O gij, met hemelprachten klaar gekroond,
Met onverdoofbaar blijden schijn omglansd,
Mijn lieve Heilge, die zoo hoog daar troont, -

Dat Gij nu meelijvol uw licht gelaat
Neigt tot wie laag in leed gaat, doorngekranst,
Maakt dat gij in zóó hoog een glorie staat.