Eerste verzen

[p. 263]

III.

Waar 't veld ten heuvel glooit in 't donkren laat
Ligt vredig-eenzaam de eene woning in
't Gezicht der bosschen, waar een bleek begin
Van licht uit opblinkt, dat al hooger gaat

De nachtlucht door, tot - statige vorstin -
De maan er vol en goud uit stijgt en staat
En schouwt den man voor 't huis daar in 't gelaat
Star zwijgend, - schouwt de vensterschijven in.

Hij, roerloos, de armen op de borst gekruist,
Ziet kalm haar klimmen achter de' ijlen zoom
Van 't boschgepluimte in 't zomer-spellend blauw.

Zacht klinkt van binnen 't spreken eener vrouw
En kinderlijk gebedenlisplen vroom,
Dat door den meinacht rein ten hemel ruischt.