Eerste verzen

[p. 259]

Boek IV. Vrede.

[p. 261]

I.

In donker huis zit 'k droomend te verlangen
Naar 't verre boschgeruisch, naar dennenlucht;
En woudmuziek herinnert zeegerucht;
En 't zeegedenken wekt weer heimweezangen

Naar 't heil dier stonde zoo vol rein genucht
Dat 'k álle schoon met éen blik mocht omvangen:
Het blauwe oneind'ge, zonnelicht-behangen,
En kinderoogen, klaar als zomerlucht...

Op 't zwevend rijzen mijner weemoedsdroomen
Wiegt over zeegeruisch en zonneschijn
Mijn ziel naar de overzij van 's levens stroomen;

Dáár keert in eeuwge vreugde menschenpijn;
Dáár vind ik alles weer, mij hier ontnomen
In onvergankelijk gelukkig-zijn!