Eerste verzen

[p. 257]

XI.

Toen kwam de werklijkheid, als een dievegge
In stillen nacht als 'k droomde in zoeten waan
De laatste bloemen van hun stekken slaan,
De rozen rooven van mijn doornenheggen.

Daar zijn geen zielen die mijn wee verstaan,
Bij wie 'k mijn lijden zacht ter rust mag leggen;
En 'k heb geen woorden om mij uit te zeggen;
Ik wil naar u, naar u alleene gaan!...

Ik hoor uw stem in fluistrend oeverriet,
Ik hoor ze aldoor in klagend windgerucht,
Ik voel alomme u om me, - en zie u niet!

Als najaarsvooglen voor den vorst beducht
Het zoele zuiden zoekend - is dit lied
Uit mijn beklemde ziel naar u gevlucht.