Eerste verzen

[p. 256]

X.

Onstuimig stormde 't meer ons tegemoet
In staag-hartstochtlijk stijgende innigheid,
Niet zóó om 't gloren van den zonnegloed
Als om uw aanblik zilverblank verblijd.

Der golven witte, schuimgekuifde stoet
Boog 't fiere hoofd waar ge aan mijn zij gevlijd
Hun trotsche jacht aanstaarde, en voor uw voet
Zaagt vlieden straks, op nieuw ten storm bereid.

Zij keeren aldoor spoelend schelpen aan
En frischheid en begeer, hun wereld-breed
Gebied langs naar een ver-schoon land te gaan,

Dat wenkt aan de overzij.... en gij, Lief, gleedt
De waatren over, waar ik eenzaam staan
Bleef voor een eindloos meer van zieleleed.