Eerste verzen

[p. 253]

VII.

Klimveil en varen vormden dichtgetrest
Op hooge rots een huis van groene rust
Met glans van inn'ge teederheid gekust
Door 't uitgelaaide droomend-roode west,

Waar 't bloedigbrandend zonnehart gebluscht
In purpre neevlen zonk en stierf.... Ten lest
Daalde ook de zang van 't stemmenrijk orkest
Der luidklare uren - 't werd al nà gesust...

De zonne aanschouwde u met haar bloedge lonken
Die bloosden op uw marmerbleek gezicht
En vielen voor uw voet als vuurge vonken,

Terwijl 'k u in die glorie hoog-gericht
Roerloos aanstaarde in stil gepeins verzonken,
Die met een glimlach groette 't stervend licht.