Eerste verzen

[p. 249]

III.

'k Weet heel niet meer nu, hoe gij zijt gekomen:
Zooals op eens een sterre in blauwen nacht,
Of als de zon plots voor ons staat en lacht,
Gelijk de lent', de wondre zomerdroomen...

Opeens is alles vol warm licht; smaragd
En goud hangt overal te tintlen; loome
Bedwelmgeur om-je; bloemen overstroomen
De donzen, dauwbevochte weidevacht...

Ik staar nu door de wijde dagenrij,
Dat ik nog met u was en gij met mij,
Als door een bloesemende lentelaan:

't Is alles louter licht! Een wolk van goud
Doorwaast dien weg, waar 't oog geen aanvang schouwt
In 't wild struweel met rozenbloei belaên.