Eerste verzen

[p. 245]

Boek III. Herdenken.

[p. 247]

I.

Het stille woud zoo blank van anemonen
En mijne ziel van droomenbloemen blank -
Die beiden hebben heel een leven lank
Elkaar verstaan: in 't woud wou 'k immer wonen.

Geliefde was mij roze- en varenrank,
En broedren zangbevolkte beukenkronen:
Zij kenden 't lied, mij lief vóór alle tonen,
En wisten wat 'k hun zei met zachten klank.

En nu is 't lieve woud mij plots zoo vreemd:
De boomen schudden 't hoofd stom heen en weer
En schuchtre bloemen zien mij vragend aan.

Alom is kille leegte en koude leemt',
'k Voel overal gemis - en niets is meer
Als 't vroeger was,.... sinds gij zijt heengegaan.