Eerste verzen

[p. 243]

Finale.

Vrede onze zielen, vrede ons liefde-lijden!...
De weelderust der zachte zomernachten
Is licht van vrede- en hemelsche gedachten
En dwingt tot dank en zwijgend benedijden.

Vrede u, mijn heerlijk-heilig, luid-beweende
Lief - in Gods lelieblanke lustwaranden;
Vrede mijn wreedverslagen hart; mijn handen,
Tot u geheven biddend saamvereende!...

Hoe had mijn ziel in stille manedreven
Zoo vredig kalm uw schoon bepeinzen mogen:
Was me er uw troost niet lichtend toegevlogen,
Uw blanke ziel mijn ziel niet weergegeven!