Eerste verzen

[p. 242]

IV.

De witte maanlicht-stilte waakt in 't woud,

Dat hoort den nachtegaal in 't droomen tjuiken,
Die weggedonsd in sluimerende struiken

Den meinacht luid-op serenade houdt.

De maan klom boven 't hoog geboomte uit

En lacht haar trouwen zanger dankbaar tegen,
En aldoor rijker stroomt haar liefdezegen

En stijgt de jubel van 't verliefd gefluit.

En heel de nacht is één dag van gezang,

Van blanke liefde en lichten minne-luister...
En luistrend sta 'k verscholen, stil in 't duister,

En weet heel niets, dan dat 'k naar u verlang.