Eerste verzen

[p. 235]

Meinacht-Symphonie.

[p. 237]

I.

De dauw wolkt geurig op van bloemenweiden,

En wierookwit - in donzige avondstilt'.

Een frissche koelte omwuift mij levensblijde,

Schoon bloem noch blad aan 't dof geboomte trilt.

In 't westen wordt het gouden zongedenken,

Rooddroomend, teer in geelbleek licht vervaagd

Voor 't jong opstralend zilvren weeldewenken

Der nachtzon die stil-traag en statig daagt.

En langs de velden, die in 't doomen wijken,

Verwaasd, in onbewuste rust vergaan,

En langs de wit-bemiste weiden strijken

De kuische droomen van de blonde maan.