Eerste verzen

[p. 234]

XII.

Ik ben opeens weer, willoos, zelf niet wetend,
De lang verlaten lanen doorgegaan,
Het leven goed, en 't sterven beter heetend
En treuren waanzin, en mijn smart al waan.

Nog méer dan u, wilde ik mij-zelf vergetend
Nu verder wenschloos, zonder lach of traan,
Aan niets ter wereld voorts meer vastgeketend,
Naar 't einde trachten van mijn dor bestaan.

Maar alles spreekt van u mij, waar ik ga
En 'k zie u, hoore uw stem.... gij lacht: ik zie
Uw oogen, waar ik wandel, de oogen neigend;

Ik raak opnieuw verstrikt in droomenwâ,
Bedwelmd, omtooverd van uw poëzie
En voel weer 't weenen wellen, stil en zwijgend.