Eerste verzen

[p. 233]

XI.

De grauwgeribde boomen, wild-verward
En winterkoud, dringen zich diep in hagen
Dor-doornig op, in somberheid verstard,
Waar goor, hun toppen òver, wolken jagen,

Van 't rouwgeween gezwollen en de smart
Om 't wreed verscheiden van de zonnedagen;
En de avond bangt rondom in droomloos zwart;
Al scherper snerpt der stormen troostloos klagen.

Daar is maar één oord op deze aarde wijd,
Waar vrede woont en mijner ziele troost:
Daar waar uw schoonheid slaapt in stille rust.

Oase van mijn droom, waar onbewust
Van wee, mijn stormontvluchte ziele poost
En sterkt zich, strevensmoe, ten nieuwen strijd.