Eerste verzen

[p. 232]

X.

De nacht is éen droefgeestige gedachte
De sombre veldenvlakte gaat in 't grauw
Der hemelsomberheid verloren; dauw
Bewaast de loome landen, schreiend zachte

Den weemoed uit der scheemring en den rouw
Der troostelooze, bleekbestorven nachten,
Smachtend naar sluimer met vergeefsche klachten,
Smeekend een straal af van 't omdonkerd blauw.

De maan wijlt achter zwaar, zwart mistgordijn
Eénzaam in al de pracht die ze om zich spreidt,
Omringd van blankverbleekten schemerschijn,

Zoo eenzaam, als met mijn droefgeestigheid
Ik wandel door de zwarte nachtwoestijn,
Waar 'k mijmrend haar mild licht vergeefs verbeid.