Eerste verzen

[p. 230]

VIII.

Van maagdenblijheid blinkt de hemel blauw;
Een droomen zweeft in blonddoorzonde lucht
Van meiheil en violengeur - een zucht
Naar beter land, van lenteweelde lauw. -

Pas lag in morgenmist nog de aarde grauw
En koud, als een gestorv'ne - of plots een vlucht
Van Englen had met vroolijk feestgerucht
De Lent gebracht uit 's hemels lichtlandouw.

Wel waaiden wieken door den ochtendstond,
Maar rouw bracht mij de schaar die stille kwam
En met een hymne in 't dagen klaar verzwond.

Haar wiek versloeg de lichtste levensvlam
Haar kus verbleekte de' allerzoetsten mond
En schoonster liefde lent zij medenam.