Eerste verzen

[p. 229]

VII.

Zoo neemt Gij immer 't beste van ons heen
Wat licht ons is en blijde zonneschijn.
Kan 't schoon dan nimmer hier bestendig zijn,
Moet sterven steeds ons bloeiend heil vertreên?

Heer, let niet op mijn menschelijk geween:
Dit oog doordringt zoo zwak Uws wezens schijn
En 't hart dat kreunt in eindelooze pijn
Voelt niet Uw wijdingsglorie om zich heen. -

Neem elk ‘waarom’ mij uit mijn ziel, en schrei
Ik, Heer, vergeef dan 't zwakke menschenkind
Dat nimmer nog van lijden heeft geweten.

Gij hebt me Uw zegen met een maat gemeten
Tè gul, grootmoed'ge God.... En nù hervind
'k Mijzelf niet meer en kreun om medelij. -