Eerste verzen

[p. 227]

V.

Zoo kalm-wit onder wuivende warande
Van palmengroen, dat koele vrede dauwt
Over wie, de oogen zacht geloken, vouwt
In stillen slaap de biddend-blanke handen;

Zwart doek dooft vensterschijn en lichte wanden,
Wijl kaarsevlam devoot er wake houdt
En spreidt om haar een atmosfeer van goud,
Gelijk een droom der ginds-beloofde landen.

Zoo kalm-wit in haar stervens-bruidgewaad:
Een droomend meer in kalmen blauwen nacht,
Dat straks in de' ochtend goud te gloeien staat

En plots in blanke nenufaren-pracht
Als een verklaard mysterie opengaat,
Wanneer de zon het stralend tegenlacht.