Eerste verzen

[p. 226]

IV.

Hoe waart gij, als de stille slanke zwaan
- In sneeuwen smetteloosheid uitgespreid
Op ongerimpeld-blauwe waterbaan -
Zoo heerlijk in uw kuische maagdlijkheid,

En zijt zoo rustig, door uw aardsch bestaan,
Van wat der aarde is, stadig onontwijd,
In staatgen maneluister voortgegaan
Naar 't beter land uw schoonheid voorbereid.

Over uw klare leven neergebogen
Hing spieglend op uw vloed, in schuchter zwijgen,
Van 't gouden-stralend blauw des heldren hoogen

Afdalend goud en wit, in roerloos neigen
Mijn liefde-extase, droomend onbewogen,
Als goudenregenpracht en bloesemtwijgen.