Eerste verzen

[p. 225]

III.

Stil schreed hij door ons midden, maar geen zag
Hem, wijl hij tot u schreed, die even stil
- Hem bij u wetend - zonder een'gen wil
Daar met een glimlach kalm en wachtend lag.

Maar toen hij zoo u schouwde, liep een ril
Zelfs hem langs 't lijf, wijl hij zoo klaren dag
Moest dooven; maar uw blik bemoedigde; ach,
De nacht schaduwde 't licht uit, donker, kil...

En wijl ze u henen droegen, bleek, schoon Lief,
Met zacht-gezongen melodieën, vlood
Hij, 't aanzicht dekkend, als een donkre dief

Den zwarten nacht door, in vertwijfling groot,
En waar hij wild de hand ten hemel hief,
Weende mild meêlij over de' armen Dood.