Eerste verzen

[p. 219]

XIII.

Toen viel met stalen vlerk plots storm op 't meer,
Dat 't water deinsde bij zijn stem en lach,
Schuimspattend opbruiste, als met valschen slag
Hij sloeg naar 't slingrend scheepje en sleurde 't veer.

Maar wakker bij der bangen weegeklag
Rees kalm, met wijdend hangebaar, de Heer,
Van licht omvloeid: en vrede luwde weer
Op 't wijde water, stom van diep ontzag.

Zoo slingert wilde twijfel mijn gedachten
En sleurt mij mee; zijn koude golven slaan
Mij over 't hoofd en spotten met mijn klachten.

Heer, zie mijn zielestrijd meewarig aan
En laat me Uw aanschijn lichten in dees nachten
En hef Uw hand: dán zal ik niet vergaan.