Eerste verzen

[p. 217]

XI.

O kon ik als een onnut winterkleed
Den loomen twijfel van mijn schoudren slaan;
En 't troostloos weten als een dwazen waan
Vroolijk verwerpen; en, van alle leed

Bevrijd, van mijn ellenden-last ontdaan,
Tot u wier blik zoo zacht te streelen weet,
Wier stille lach mij zegt: vergeet, vertrouw;
Tot u, mijn eenig heil, tot u weer gaan.

Tot u, die de allerlichtste liefde zijt
En 't allerreinst dat donkre wereld zag
En 't allerhoogste in blanke heiligheid...

Dat 'k weenend u nog eens aan 't harte lag;
In veiligheid getroost, weer kalmgeschreid,
Gelooven mocht aan liefde en lentedag.