Eerste verzen

[p. 214]

VIII.

O kapt nu, hakt en houwt de boomen om
Die van geen lent meer droomen en gedwee
Zich slachten laten, en uw haarden 't wee
Nu geven van 't gewei, voor eeuwig stom,

Verdord, en dood... De lente is dood - de zee
Ziet haar niet keeren... Lief komt nooit weerom!
Dood, dood is Mei! de loome herfstdoom klom
Over 't verlaten veld en stormend glee

De lucht vol wolken en de regen zeeg
In killen weemoed neer waar 't donker viel
Van rouwnacht over 't al, verweesd en leeg....

Leven en lust is dood, nu de englenziel
Mij is ontvoerd: nu 't liefste bloeien neeg
Zijn blonde hoofd - en sluimert waar ik kniel.