Eerste verzen

[p. 213]

VII.

Zoo kom 'k, als altijd, weer in 't schemeruur
Den ouden weg langs, den zoo droef beminde,
Waar 'k u wel immer wachtend wist te vinden:
In de' avond laat mijn hart mij rust noch duur.

Weemoedig wuiven de vergeelde linden;
Ten weenend heimwee werd de herfstnatuur;
De wingerd bloedt langs dorverschroeiden muur.
'k Sta voor uw huis... Gesloten zijn de blinden.

Dicht is de deur, die me altijd open wachtte -
En ach, uw stem die me immer welkom riep,
En de oogen die mij tusschen bloemen lachten!

't Is me of nu alles als betooverd sliep, -
Zoo dool ik om door droomelooze nachten,
Alsof me een onweerstaanbre stemme er riep...