Eerste verzen

[p. 211]

V.

Zij allen zagen 't, zeiden 't zacht elkaar,
Hoe ze al maar zwakker werd en hangen liet
Haar bleek blond kopje - een bloeme, regenzwaar
Die breken gaat;... maar ik, ik zag het niet.

Ik hoorde 't zeggen - 'k hoorde niet; zóó klaar
Was mij, wat 'k wist! Die allen droomden! 'k Liet
Ze praten, bang dat 'k mijn geheim verried...
Doch wat die zeiden bleek maar al te waar.

Toen heb 'k geschreid met de andren die toen schreiden
En schreiend heb 'k met hen aan 't graf gestaan,
Met hen in 't stille, leege huis getreurd...

'k Weet al maar niet, wat mij daar is gebeurd! -
Nu, nu droom ik. 't Is al niet waar - een waan.
Ik moest niet schreien: 'k zal u stil verbeiden...