Eerste verzen

[p. 187]

XIII.

Toen zilverblauwe herrefstdag

Met gelen gloed het woud verguldde,

Toen blonk met klaren stralenlach

De zon die 't al met vreugd vervulde.

Het groen, het goudgebronsde viel

En dekte 't stervend groen der zoden...

't Werd al maar stiller in mijn ziel.

De stille zomervooglen vloden.

En 'k zeide tot mijn vooglen: Vliedt!

Sterft-af, mijn groene lenteboomen;

Want meer verlangt mijn harte niet:

Voldaan zijn al mijn zoetste droomen.

Nu kom, o witte winternacht,

Doe kerstmisklokken feestlijk luiden!

En spreek mij in uw sneeuwen pracht

Van 't hoogtijkleed der blanke bruiden.