Eerste verzen

[p. 186]

XII.

In garven staat het graan geschoofd,
De zomerpracht is uitgebloeid,
Door blanken avondnevel gloeit
Het glanzend goudene manehoofd.

Zij lacht zoo rustig uit het blauw
Het rustend veld vol vrede toe
En streelt de schelven, die doodmoe
Daar roerloos slapen in doom en dauw.

Groen veld - mij der belofte blij
Schoon beeld - in gouden heil volgroeid,
Mijn hoop is heerlijk uitgebloeid,
Dat rijk als gij ook mijn oogsttij zij !