Eerste verzen

[p. 164]

XVIII.

Mijn ziel geleek wel een dier heilge hallen,
Wier weidsch gewelf uit zuilen slank geboren,
Wijd-waairend uitgeplooid, veel honderdtallen
Van sterren bergt en kleurrijke englenkoren,

Wier bontgewiekte weemling uit laat schallen
De rijkste kleurensymphonie, - van 't gloren
Des dageraads tot de avondschad'wen vallen,
En 't schoon gestraal in scheemring gaat verloren.

Mijn ziel was als dat heiligdom bij nacht!
Omdonkerd droomde in 't zwijgend tempeldiep
Veel bonte beeldenweelde en hemelpracht

Van poëzie, die God me in 't harte schiep, -
Tot uwe liefde er stralende ochtend bracht
En 't licht dat al die praal ten leven riep.