Eerste verzen

[p. 163]

XVII.

Mijn hart is luid in oproer uitgebroken
En heeft zijn hooge trotschheid neergedaan,
Heeft blijde dijk en dammen doorgestoken
En neergestort den duldeloozen waan;

Hoog op de tinne glorievol ontploken
De blanke banen uwer liefdevaan:
In nieuwen luister ligt mijn land ontloken,
In nieuwe schoonheid stralend opgegaan.

Zijn zeven vorsten met geheel hun volk
Komen met vreugdejubel u te moet,
De kroon u biedend van mijn zielerijk.

Stijg op der Liefde wagen, in een wolk
Van rozen en muziek en geuren zoet,
Er stralende intocht houdend, koninklijk!