Eerste verzen

[p. 161]

XV.

Leg 't boek dicht, Liefste; laat in bloeiend kruid
En geurend groen sonnet en lied nu rusten.
Der Lente heil en zonnedronken lusten
Heeft nooit zoo wáár een dichter ons beduid,

Als wij, der zoetste liefde ons wel bewusten
- In primel en viool gedoken, luid
Van lied en licht omruischt - het wisten uit
Ons zelf, wanneer we elkander lievend kusten.

Kom, liev'ling, spreek, en zeg 't me nog eens weer
Dat hoogste lied en allerzoetste woord
- Het ruischt door heel den gouden lentedag -

Wat schoonst te zeggen menschentaal vermag,
Hoe vaak herhaald, toch nooit genoeg gehoord:
Dat gij mij liefhebt, immer meer en meer....