Eerste verzen

[p. 160]

XIV.

Vrede van vroomheid luwt van geuren lauw
En nauw gedroomde teerheid, waar de pracht
Der avondboomen bouwt van dof smaragd
Een looverkoepel hoog in 't stervend blauw,

Een tempel, zwijgend schoon met smuk van dauw,
En diep van heimnisvollen schaduwnacht,
Waar 't zoetste wonder op ontwaken wacht,
Blink-wit in 't droomdoorweven schemergrauw,

De roze mijner blanke Liefde. - Licht
Is rondom - of zij zachten luister straal' -
De nacht, die zwijgend de oogen op haar richt.

Door 't loover zweeft in stille fluistertaal
De melodieuze ziel van 't zoetste dicht
Van minne.... en heimlijk zingt een nachtegaal.