Eerste verzen

[p. 157]

XI.

O Liefste, mijn wit Lief, mijn teer, zacht-blank,
In donker wollig kleed, dat warm geplooid
In weeken lijnenval de pracht vermooit
Der rijzige gestalte, statig slank.

Rondom uw zwarte krulhaar, rond en rank
Den breeden hoedboord overdonzend, glooit
Dofdonkre veerpluim, die den tooi voltooit,
Den sombren tooi, dien 'k kouden winter dank.

O Liefste blank, die zijt zoo ijl en fijn,
Zoo gansch een lent van teergetinte pracht,
Mijn heerlijk Lief, zoo licht en hemelrein,

Laat blank mij lelies en heel wit satijn
Spreiden om u, van liedren, vlinderzacht,
En allerpuurste-liefde-zonneschijn.