Eerste verzen

[p. 149]

III.

Vergeet niet, Lief, tot Vondels beeld te gaan
In 't zonnig-duister park, ten levend huis 't
Hem weidsch gebouwde - waar een zingen suist
Dat nòg zijn oor in zoeten droomenwaan

Te streelen schijnt, waar 't stille 't loof door ruischt
En doet herboren voor zijn blikken staan
Zijn ‘kerk van ongekorven hout’... De blaên,
Van verzen zwaar, trillen nog in zijn vuist.

Ga tot mijn Vader Vondel zonder schroom,
Mijn kind, en zie hem aan en spreek tot hem:
Hij zal ontwaken uit zijn vaag gedroom

Bij 't klare luiden uwer zilvren stem
Wel wetend wie gij zijt, en vroo en vroom
U wenken met een glimlach: wellekoom.