Eerste verzen

[p. 148]

II.

En waaie er ook geen wimpel wijl ge er rijdt
De breede grachten langs, - en bloeie er krans
Noch slinger, klink' van tin noch torentrans
Bazuin-geschal u toe waar ge eenzaam schrijdt,

Voor 't eerst te gast aan 't IJ, - wees tòch verblijd!
Dat doove u, Liefste, niet der vreugde glans!
Schoone Prinses, dáár onbekende, thans
Weet geen dan ik nog wie gij waarlijk zijt!

Er moest alwaar gij komt van alle klokken
Gelui weergalmen en met koningspronk
Uw komst gevierd zijn, Muze, mijn Vorstin! -

O, wist het Amsterdam, - men haalde u in
Met de kales die 't volk zijn vorstin schonk:
De gouden koets, door 't volk zelf voortgetrokken.