Eerste verzen

[p. 130]

Huzarenrit.

Door gele herfstlaan draven rood en blauw
Huzaren. Zie der paarden manen wuiven!
O, 't loopt zoo lustig luid door 't ochtendgrauw
Wijl dol en dom alom de blâren stuiven.

Daar klettert der trompetten schetterschal
En scheurt de stilt' met knetterende klanken,
Die spuwen koperroode schetterspranken
Door nevel en dor hout en blaadrenval,

Dat 't al op eenmaal vangt te leven aan
Vol rood en blauw, vol geel van gulden vreugde,
Of plots den herfst geen stervensstond meer heugde:
De klare dag straalt schuchter door de laan. -

Daar zijn ze al achter 't bleeke zonnelicht.
Voorbij der paarden blijde manen-wuiven! -
De verre schal versterft.... en blâren stuiven....
Zacht trekt de mist weer zijn gordijnen dicht. -