Eerste verzen

[p. 131]

Herfst.

Door 't gelend loof dat onbeweeglijk hangt
In stervensvoorgevoel, zijgt bleek en geel
De matte zonneschijn op 't wei-fluweel
Dat meelijvol der blaren vallen vangt.

En 't ritselt over 't voetpad, wijl hij loom
En moe, gekromd, er strompelt - de oude man. -
Of een hem heimlijk volgde: nu en dan
Staat hij, omziende, er stil...; doch 't was een droom.

De blaadren vallen voort, met veege wâ
De wei bespreidend, wijl hij moegesloofd,
Op 't stokje stuttend, met gebogen hoofd,
Gaat, ver, naar huis.... Zacht volgt de Dood hem na.