Eerste verzen

[p. 129]

Voor 't park.

Grauw-groenig trekt der beuken kolonnade
Een herfsttooi dragend van verbruind geblaêrt
En gelig groen, met donker rood dooraêrd,
Naar de ijzren slotpoort, - strooiend doode bladen.

Twee leeuwen slapen voor 't gesloten hekken,
Waarom de wingerd moede en droomeloos
Zijn ranken hangt; droefgeestig valt altoos
Maar 't loover voort, zonder de stilt' te wekken.

't Park is nog groen van donker-hooge pijnen:
Zij schudden 't hoofd zacht wijl ik luistren wil
Naar 't klaatren der fontein; maar 't al blijft stil -
En zwijgend ligt het slot er weg te kwijnen.

Komt daar niet éen van verre toegeloopen,
Met sleutelklinglen? IJlt me er geen te moet?
Mij is 't, als moest er een met zachten groet
Komen, en doen mij de oude slotpoort open.