Eerste verzen

[p. 121]

Herfstavond.

De luchten hangen zwaar van grijze dampen,
En de avond vloeit van vlotten horizont
Naar 't dal, waar trossen duisternis zich klampen
Aan dor geboomte en vochtig-grauwen grond.

En vér verrommelt dof machinestampen....
Het leven legt den vinger op den mond;
In 't donker blinken, één voor één, de lampen
En zien met groot-verwonderde oogen rond.

Daar heerscht een weevol luistrend zwijgen buiten,
't Ligt àl in doodslaap; - tóch, in onverklaard
Gerucht, hoor 'k 's levens harteklop zich uiten....

Schoon donkre nacht u zwijgend ook omwaart; -
Tóch blijft een spreken zacht van lichte ruiten,
Waaruit de hoop u troostend tegenstaart.