Eerste verzen

[p. 120]

September.

Nu pronkt de wei met nieuwen bloei vermooid;
De herrefstbloei van 't roodgerijpte fruit
Blinkt tusschen 't geelgetinte loover uit
Zoo feestlijk blijde - als stierf zijn glorie nooit.

Maar 't schoonste wordt al ras kwajongensbuit
En 't onvolkoomne - om 't even - afgegooid. -
Straks ligt de heele schat in 't gras verstrooid;
De koeien snufflen 't op met gragen snuit.

De wijnstok siddert, wijl hij 't roepen hoort
Des plukkers, die zijn lange laddren zet, -
En bergt den vollen tros, die donker gloort

In 't trieste, dichtgetreste blaadrenbed;
Wijl flox en dahlia - laatste harer soort -
Op 't stervend blozen van den wingerd let.